การศึกษาพฤติกรรมสุนัข

Horowitz สามารถแสดงให้เห็นว่าแนวโน้มของมนุษย์ในการระบุว่า "ดูมีความผิด" ต่อสุนัขนั้นไม่ได้เกิดจากว่าสุนัขมีความผิดจริงหรือไม่ ผู้คนเห็น 'ความรู้สึกผิด' ในภาษากายของสุนัข เมื่อพวกเขาเชื่อว่าสุนัขได้ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ แม้ว่าสุนัขจะบริสุทธิ์ใจในความผิดก็ตาม ในระหว่างการศึกษา เจ้าของถูกขอให้ออกจากห้องหลังจากสั่งไม่ให้สุนัขกินของอร่อย ขณะที่เจ้าของไม่อยู่ Horowitz ได้ให้ขนมต้องห้ามแก่สุนัขบางตัวก่อนที่จะขอให้เจ้าของกลับเข้าไปในห้อง ในการทดลองบางครั้งเจ้าของได้รับแจ้งว่าสุนัขของพวกเขากินของต้องห้าม บางคนบอกว่าสุนัขของพวกเขามีพฤติกรรมที่เหมาะสมและทิ้งขนมไว้ตามลำพัง อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เจ้าของได้รับการบอกเล่ามักไม่สัมพันธ์กับความเป็นจริง พฤติกรรมของสุนัขรวมถึงองค์ประกอบของ "ความรู้สึกผิด" นั้นแทบไม่เกี่ยวข้องกับการที่ สุนัข ได้กินอาหารต้องห้ามจริง ๆ หรือไม่ สุนัขดู "รู้สึกผิด" มากที่สุดหากพวกเขาได้รับคำเตือนจากเจ้าของที่กินอาหารเหล่านี้ ในความเป็นจริง สุนัขที่เชื่อฟังและไม่กินอาหาร แต่ถูกดุโดยเจ้าของ (ที่ให้ข้อมูลผิดๆ) จะดู "รู้สึกผิด" มากกว่าสุนัขที่ได้กินอาหารนั้นจริงๆ ดังนั้น ท่าทางที่รู้สึกผิดของสุนัขจึงเป็นการตอบสนองต่อพฤติกรรมของเจ้าของ และไม่จำเป็นต้องบ่งชี้ถึงการสำนึกบุญคุณต่อการกระทำที่ผิดของมันเอง การศึกษานี้ทำให้เข้าใจถึงแนวโน้มตามธรรมชาติของมนุษย์ในการตีความพฤติกรรมของสัตว์ในแง่ของมนุษย์ มานุษยวิทยาเปรียบเทียบพฤติกรรมของสัตว์กับพฤติกรรมของมนุษย์ และหากมีความคล้ายคลึงกันเพียงผิวเผิน พฤติกรรมของสัตว์จะถูกตีความในแง่เดียวกันกับการกระทำของมนุษย์ที่คล้ายคลึงกันอย่างผิวเผิน ซึ่งอาจรวมถึงการแสดงอารมณ์ที่มีลำดับสูงกว่า เช่น ความรู้สึกผิดหรือความสำนึกผิดต่อสัตว์ บรรณาธิการของฉบับพิเศษ Clive DL Wynne จาก Department of Psychology, University of Florida อธิบายว่า "นี่เป็นการสาธิตที่ทรงพลังอย่างน่าทึ่งถึงความจำเป็นในการออกแบบการทดลองอย่างรอบคอบ หากเราต้องเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสุนัข ไม่ใช่แค่แก้ไข อคติตามธรรมชาติของเราเกี่ยวกับพฤติกรรมของสัตว์” เขาชี้ให้เห็นว่าสุนัขเป็นสายพันธุ์เลี้ยงในบ้านที่เก่าแก่ที่สุดและมีบทบาทที่ใกล้ชิดเป็นพิเศษในชีวิตของผู้คนนับล้าน การวิจัยล่าสุดเกี่ยวกับสุนัขได้ระบุรูปแบบการให้เหตุผลเกี่ยวกับสิ่งที่มนุษย์รู้มากกว่าที่แสดงให้เห็นแม้กระทั่งในลิงชิมแปนซี